Surabaya, Yogyakarta en de Bromo vulkaan

31-01-2017

Surabaya dag 1:

Mijn vlucht van Kuala Lumpur naar Surabaya vertrekt om 12.25 en ik ben al vroeg op het vliegveld. Liever 2 uur te vroeg dan 2 minuten te laat. Ik rook nog wat sigaretjes voor het vliegveld nadat ik mijn bagage heb afgegeven. Best een mooi vliegveld en erg groot. Ik moet toch zeker 30 minuten lopen om bij mijn gate te komen. Mijn ochtend gymnastiek ook weer gehad voor vandaag. De gate van mijn vliegtuig vult zich voornamelijk met oude schattige Indonesische vrouwtjes die de leeftijd tussen de 80 en de schijndood hebben. Allemaal hebben ze een grote zware tas bij zich en ik vraag me af hoe ze die in hemels naam kunnen tillen met die broze botjes. Ze lachen allemaal vriendelijk naar me. Engels spreken zit er denk ik niet in. Als ik mijn vest uit doe en mijn tatoeage zichtbaar wordt schuift de ouwe oma naast me een paar stoeltjes op. Ik ben gedegradeerd tot persona non grata denk ik. Ze spreken in rap Indonesische en ik denk dat ik de naam demonische vrouw met gekleurde arm heb gekregen. Als we kunnen boarden zijn dezelfde kleine oude Indonesische vrouwtjes denk ik bang dat ze te laat in het vliegtuig komen en met het nodige ellebogen porren en voetje lichten dringen ze zich naar voren in de rij, om vervolgens 20 minuten op zoek te gaan naar hun paspoort. Goed voorbereid als ik ben sta ik al klaar met mijn paspoort en boarding kaart en ik word naar voren gewenkt om te kunnen boarden. Eat that granny's!! De vlucht loopt wat vertraging op, iets met benzine tekort ofzo. Ik krijg het niet helemaal mee aangezien ik gelijk in slaap val zodra ik in mijn stoel zit. Rond 13.15 stijgen we dan eindelijk op en een kleine 2 uur later stap ik in Surabaya, Indonesië uit het vliegtuig. Ik koop direct een Indonesische simkaart met 12 gig internet voor een paar euro en neem een taxi naar mijn hotel. Ik heb mezelf verwend met een luxe suite die voor Nederlandse begrippen echt niks kost. Ik heb in dorms geslapen die even groot zijn als mijn badkamer. Het slaap gedeelte is een halve balzaal. Wat een heerlijkheid die ruimte voor mij alleen. De privacy is zo lekker. Er even niet aan te denken dat je zachtjes moet doen als je 's nachts gaat plassen of laat terug komt in je dorm. Ik geniet en 's avonds eet ik de lekkerste sate die ik ooit gegeten heb beneden in het restaurant.

Surarbaya dag 2:

Als ik wakker ben geworden, gewoon omdat ik genoeg had geslapen en niet omdat iemand anders vroeg uit de kamer moest of een ander zijn alarm die af gaat, besluit ik op zoek te gaan naar een supermarkt. Mijn kamer heeft een koelkast en die wil ik wat vullen met yoghurt, fruit en drinken. Vanuit mijn kamer zie ik een soort van shopping mall. Een onwijs groot pand, zoiets als een gemiddelde bijenkorf waar ze alleen maar telefoons verkopen. 4 verdiepingen vol met samsung, apple en oppo (het populaire Indonesië merk) winkeltjes. Ik overweeg nog om een nieuwe telefoon aan te schaffen, maar de prijzen verschillen niet veel met de Nederlandse prijzen. Jammer, want telefoon zuigt vrij hard momenteel en ik heb steeds vaker de neiging om hem tegen de muur te gooien. Nog even een paar maandjes wachten tot ik terug ben. Dan kan ik mijn abonnement verlengen en een nieuw toestel aanschaffen. Om de hoek van de telefoon-bijenkorf zit een shopping mall waar ik in een coffee bar via wifi zoek naar mijn volgende stap. Surabaya heeft niet zoveel te bieden. Ik wilde eigenlijk vanaf daar naar Sorong om te duiken, maar na een zoektocht kwam ik er achter dat ik voor 5 dagen Sorong al gauw €600 kwijt zou zijn en dan nog geen duik gedaan heb. Hmm ik moet nog ff reizen en besluit richting Yogyakarta te gaan, de culturele hoofdstad van Java. Veel te zien en te doen. Op google maps zie ik dat het treinstation om de hoek is en besluit een kaartje te kopen voor 2 dagen later. Als ik bij het loket aan kom zegt de dame dat ik een formulier moet invullen, een nummertje moet trekken en op mijn beurt moet wachten. Oke, apart, maar ik doe braaf wat me wordt opgedragen. Gelukkig is er een goed Engels sprekende meneer die me helpt met het invullen van mijn formulier en zorgt dat ik een nummertje krijg. Ik heb nummer 269 en op het moment dat ik naar het bord kijk zijn ze zijn nummer 134. Are you freaking kidding me? Het is bloedheet in het station, en vele geuren mixen zich in de kleine hal. Eten, zweet, gevulde luiers... Nog 126 wachtende voor me. Ik kom de tijd door door met de kinderen die er rond lopen te "spelen". We doen handje klap, kiekeboe en maffe dansjes. De ouders kijken me wat argwanend aan, maar als ze zien dat ik geen kwaad in me heb en de kinderen zich vermaken letten ze nog amper op hun kroost. Snapchat doet het ook goed bij de kleintjes. Na bijna 3 uur wachten zie ik nummer 269 steeds dichterbij komen. En dan is het eindelijk mijn beurt. Ik loop naar het loket. De meneer achter het loket verteld me dat ik bij het verkeerde loket sta en dat ik 3 uur voor niks heb gewacht, want ik had zo door kunnen lopen naar het loket waar ze treinkaartjes verkopen, bij de vrouw die me in eerste instantie vertelde dat ik een nummertje moest trekken. Ik koop mijn kaartje en loop terug richting hotel. Een vrouw alleen op straat is daar blijkbaar niet heel normaal en ik word regelmatig aangesproken, of nou ja meer toe geschreeuwd, door jonge mannen. Ze willen weten waar mijn man is. Ik zeg ze maar dat die in de hotelkamer op me wacht. Ik wil niet dat ze denken dat ik alleen ben, een reden geef om me iets aan te doen. Ik heb mijn tactical pen (Thanks Eileen en Ger voor het super kado) steeds in mijn handen. Mochten ze iets proberen dan ram ik de pen gelijk in hun schouder. Eenmaal terug in mijn kamer heb ik geen zin om nog iets te ondernemen. De vervelende mannen buiten zorgen voor een onprettig gevoel. Ik neem een lekker warm bad en ga op tijd slapen.

Surarbaya dag 3:

Mijn moeder appte me dat het niet goed gaat met mijn oma en dat we er rekening mee moeten houden dat ze zeer snel zal sterven. Mijn moeder en ik hebben dit besproken voor ik weg zou gaan. Wat doe ik als oma komt te overlijden tijdens mijn reis? Ik moet haar beloven dat ik mijn reis af maak. Toch is mijn eerste gedachte dat ik terug wil naar Nederland. Het is mijn laatste omaatje, de oma waar ik naar vernoemt ben. De oma die ons half heeft opgevoed. Ze verdient mijn laatste respect en ik voel me eenzamer dan ooit. Daar zit ik dan in mijn gigantische hotel suite, in mijn eentje. Mijn moeder en zusje zijn onderweg naar Tilburg en houden me via de app op de hoogte. De huisarts zal langskomen om morfine toe te dienen tegen de pijn. Het vrouwtje is zo zwak en de morfine is zwaar voor haar broze lichaam. Een paar uur later sterft ze vredig met haar geliefde om haar heen.

De Zwaan.
Stilte vult de avondgloed
Eind van de dag door zon gevoed.
Horizon van einder tot einder verguld
Toekomst die zich in het donker hult.

Over donker water een witte Zwaan
Zoals gedachte door het duister gaan.
Een schim die in het duister licht
Een gedachte zich naar de toekomst richt.

In haar gratie haar schoon bewust
Zwemt zij verder door de avond rust.
Een kleine reine witte vlek
Een kernpunt in een dagbestek.

En dromerig zie ik haar gaan
Die schone zelfbewuste witte Zwaan.
Alsof ze mijn gedachte voedt
Daar in die stille avondgloed.

Zwaan Bogaard 5-5-1931 * 02-02-2017

Yogyakarta dag 1:

Ik heb amper geslapen door het slechte nieuws uit Nederland. Mijn wekker gaat om 6.00 uur en de taxichauffeur die me naar het treinstation brengt probeerd me af te zetten voor een schandalig bedrag. Helaas treft hij de verkeerde persoon, ik ben schijt chagerijnig, fucking emotioneel en kom zwaar slaap te kort. Hij wil 50.000 roepia in plaats van de 8.000 die de meter aan geeft. Ik ben mijn geduld allang verloren en schreeuw hem toe dat hij NU de deuren moeten openen of dat ik anders de ramen in sla met mijn tactical pen en dat hij vooral de politie moet bellen en ik hem zal aangeven voor het afzetten van toeristen. Mijn geschreeuw en gezichtsuitdrukking hebben het gewenste effect en hij neemt schoorvoetend mijn 10.000 roepia en ik maak duidelijk dat ik de resterende 2.000 terug wil. Iedereen om ons heen kijkt onze richting op maar het boeit me niet. Mijn trein vertrek om 7.30 en de reis duurt ruim 5 uur. Achter me zit een moeder met 2 kleine kinderen en als of ze het hebben afgesproken is de een stil en de ander schreeuwt of huilt. Dat wisselen ze 5 uur lang af. Helemaal gesloopt kom ik aan in mijn hostel. Ik eet wat beneden in de lobby en ga richting mijn bed voor een middag dutje. Ik ben kapot. Als ik wakker word maak ik kennis met de Duitse Lara. Ik ben blij dat ik weer onder de mensen ben. Later op die dag komt Kerry uit Canada bij ons op de kamer. Met zijn drietjes besluiten we morgen naar de Borobudur tempel te gaan.

Yogyakarta dag 2:

Rond 10 uur verlaten we met zijn drietjes het hostel richting busstation. Na wat gestuntel zitten we 30 minuten later in de bus richting de tempel. De tempel is de grootste boeddhistische tempel ter wereld en is jaren lang verstopt geweest in de jungle en in 1814 herontdekt. Het duurde tot de tweede helft van de vorige eeuw voor de restauratie klaar was. Vandaag de dag is de jungle nog steeds een bedreiging voor de tempel en elke dag zijn er vele mensen bezig met het verwijderen van onkruid rondom de tempel. De tempel telt 72 stoepa's. Soort van omgekeerde kerkbellen waar stenen boeddha's onder zitten. Boven op de tempel worden we belaagd door een schoolklas die met ons op de foto willen. Ik heb me ooit laten vertellen dat ze denken dat dat geluk brengt. Eerst een groepsfoto met de hele klas en daarna willen ze een voor een met ons op de foto. Ik voel me een heuse celebrity. Ik zeg dat ik alleen met ze op de foto wil als ze beloven hun best te doen op school en goede cijfers halen. Ze beloven het plechtig en ik ben zeker een half uur kwijt aan de kinderen. Netjes staan ze in de rij om met ons op de foto te gaan. De kinderen vind ik nog schattig, maar de oudere mannen die ook met ons op de foto willen vind ik creepy. Ik zit er zelfs over na te denken om 10.000 roepia voor een foto te vragen, zo verdien ik het asociale bedrag voor entree misschien nog terug. Na twee uurtjes hebben we het wel gezien en gaan terug richting hostel. Lara verteld in de bus dat ze die avond een berg gaat beklimmen en vraagt of we mee willen. 4 uur omhoog klimmen, nou nee dankjewel. Kerry wil wel maar heeft last van jaar rug en slaat ook over. Kerry verteld over een zilver cursus die een vriendin van haar heeft gedaan waar je zelf een ring maakt. Dat lijkt me super leuk en 's avonds boeken we de cursus voor de volgende dag. We eten in een leuk gezellig restaurantje. Op de terug weg komen we langs een plein waar ze trap auto's hebben die met kermis lampen zijn versierd en waar je een rondje in kan rijden. Het lijkt me super leuk om te doen, maar het is zo druk dan iedereen vast staat met zijn of haar auto en Lara moet terug naar het hostel voor haar bergbeklimming. Kerry en ik zitten nog wat in de lobby en besluiten morgen voor de zilver cursus langs het paleis van de sultan te gaan. Er staat een traditionele dans op het programma en die willen we wel graag zien. 's Avonds op mijn kamer besluit ik eerder terug te gaan naar Nederland. Ik mis mijn familie en vrienden heel erg. Ben het zat iedere 4 dagen mijn tas te pakken, uit te zoeken hoe ik ergens kom en waar ik naar toe wil. Ik boek mijn ticket om en ga de 23ste terug naar Nederland. Nog 2,5 week en dan kan ik weer knuffelen met mijn moeder, zusje en haar minions. Yesssss!

Yogyakarta dag 3:

Kerry en ik nemen een riksja naar het paleis. We passen er amper met zijn tweetjes in en we hebben de grootste lol. Bij het paleis kopen we entree kaartjes en we zien dat het zeker nog 1,5 uur duurt voor de dans begint. We lopen door de paleis tuinen, schieten hier en daar wat foto's en genieten van traditionele Javaanse muziek. Als we daar staan te kijken zie ik weer een schoolklas aan komen en zeg tegen Kerry dat het waarschijnlijk weer picture time is. Er komt een meisje op me af en vraagt of ze met me op de foto mag en voor ik antwoord kan geven heeft ze er al 3 gemaakt. Het zijn de eerste 3 in een reeks van vele die volgen. Ik kan niet meer normaal doen en trek gekke bekken, doe ezels oortjes bij de kinderen en maak zelf ook foto's. Kerry en ik hebben de grootste lol. Een half uur voor de dans begint zoeken we een goed plekje op de "tribune". Er komt een grote groep oude mensjes aanlopen die de muziek verzorgen en een oude dame neemt de zang op zich. Het geluid doet me denken aan een stervende kat. Als het eerste lied is afgelopen komt er een dansers op het podium. Het is allemaal erg statig en de dans valt me erg tegen. We gaan eerder weg van het paleis en besluiten bij via via te gaan eten. Daar hebben we gisteren ook gegeten en Kerry heeft zin een salade en die beviel zo goed daar. Vanaf daar nemen we een riksja naar de zilver cursus. In een klein huisje krijgen we les van leer meester Augusto. Een vriendelijke man die met veel geduld uitleg geeft aan de 3 vrouwen die hij voor zich heeft. We kunnen uit een schaal met 20 voorbeelden een model kiezen die we willen maken, we kiezen alle 3 dezelfde. Augusto spreekt super goed Nederlands en ik vraag of hij in Nederland heeft gewoond. Hij zegt dat hij Nederlands heeft geleerd van toeristen die bij hem op cursus zijn geweest. Ik ben verbluft. Ik ken mensen die langer in jaren in Nederland wonen en slechter Nederlands spreken dan deze man. Na 1,5 uur knippen, schuren, vijlen, verhitten en borstelen hebben we alle 3 een prachtige ring. Ik ben erg trots op mijn resultaat. 's Avonds eten we wat bij een lokaal restaurantje voor €3 heb voor- en hoodgerecht en 2 glazen drinken. Het eten is heerlijk. Daarna gaan we richting Malioboro street. Het is de hoofdstraat van Yogyakarta en ze vieren er nog steeds Chinees Nieuwjaar. Ik word gek van de drukte en besluit terug te gaan naar het hostel. De dames gaan gelukkig met me mee.

Yogyakarta dag 4:

Het hostel beschikt over een mooi dakterras met een dippingpool (75 cm diep) die ze van 10.00 uur tot 16.00 uur sluiten. Onbegrijpelijk, het is het beste plekje van het hostel. Lara en ik willen zonnen en bij gebrek aan strand vragen we of ze voor ons een uitzondering willen maken en of we gebruik mogen maken van het dakterras. Het mag. Ik loop snel naar de supermarkt voor wat water, nootjes, koekjes en andere snacks. We genieten van het uitzicht over de stad terwijl we in de dippingpool liggen. Lara verteld dat ze een hostel gevonden heeft waar ze een tour naar de Bromo vulkaan aanbieden. Ik had er in Nederland al over lezen. Je schijnt daar een van de mooiste zonsopgang ter wereld te hebben. Ik wil er graag heen. Ze verteld me dat we voor 580.000 roepia (ongeveer €45) de treinreis naar Probolinggo, transport naar hotel, hotel overnachting en transport naar de Bromo hebben. Ik ga akkoord en later op de dag lopen naar het desbetreffende hostel om de tour te boeken. Daarna lopen we nog wat door de hoofdstraat en gaan op tijd naar bed. Morgen wordt een lange dag.

Bromo Vulkaan dag 1:

Om 8.00 worden Lara en ik opgehaald om naar het treinstation gebracht te worden. De trein reis duurt ruim 9 uur. Onderweg staan we vaak stil en we krijgen geen info waarom. Ik als ns'er irriteer me er dood aan, de Indo's om me heen zal het hun reet roesten. Heerlijk dat cultuur verschil. Als we ergens alweer 15 minuten stil staan midden in een weiland zie ik allemaal mensen naast de trein roken. Hmmm ik heb ook wel zin in wat nicotine. Ik besluit net als de locals naast de trein te gaan staan. Iets wat ik me in Nederland niet kan voorstellen. Super gevaarlijk en ik kijk dan ook constant van links naar rechts of ik een tegemoet komende trein aan zie komen zodat ik snel mijn trein in kan springen. Als we na uren reizen eindelijk aankomen in Probolinggo moeten we nog een uur met het busje naar het hotel. Ik heb honger en kan niet wachten tot ik voedsel naar binnen kan schuiven. Het hotel is vrij basic, maar ja ik hoef er maar een paar uur te slapen want om 3.30 worden naar de vulkaan gereden. Na mijn maaltijd ga ik naar bed, ik ben kapot van de reis. Zet nog snel mijn tas vast klaar voor morgen ochtend want ik ken mezelf en weet dat ik anders de helft zal vergeten.

Bromo vulkaan dag 2:

Om 3.00 gaat mijn wekker. Het doet zeer, heel zeer, maar het is voor een goed doel. Met 8 man zitten we stilletjes in het busje naar de berg Penanjakan. Deze berg ligt 400 meter hoger dan de Bromo vulkaan en geeft een prachtig zicht op de zonsopgang en de krater van de Bromo vulkaan. Als we met het busje aan de voet van de berg worden afgezet wordt er verteld dat we om 6.30 terug bij het busje moeten zijn. Na 5 minuten merk ik al dat mijn long inhoud kleiner is dan een baby die 4 weken te vroeg is geboren. Ik moet regelmatig een stop in lassen om op adem te komen. Heb tot 6 keer het gevoel dat ik zal sterven op de berg, maar de gedachte van het uitzicht zorgt er voor dat ik door zet. Na 1,5 uur klimmen staan we boven op de berg, het is nog schermig. Als het dan licht begint te worden zien we.... helemaal NIKS! Alleen maar mist!! Neeeeeeee, dit ga je niet menen. Mijn gemoedstoestand daalt tot diep onder het vriespunt. Heb bijna mijn leven gegeven om boven op de berg te komen en ik zie helemaal niks!! Kak zooi! De weg naar beneden gaat me een stuk beter af. Terug in het busje wachten we nog op 2 Russen. 6.40 nog geen Russen, 6.50 nog steeds geen Russen... We maken ons nu wel wat zorgen. Wat als er iets gebeurd is tijdens hun afdaling?? Om 7.30 worden wij richting de krater van de Bromo vulkaan gereden en blijft er een gids achter om de 2 Russen op te vangen als ze terug komen. Doordat we een uur hebben staan wachten moeten we ons haasten bij de krater want er is een strak tijdschema. Eenmaal aangekomen op een soort maanlandschap zien we de 2 Russen lopen. Het Britse stel uit de groep gaat verhaal halen en het Russische meisje schreeuwt gelijk; No speak English. Ik besluit maar op wat afstand te blijven. Ik ben chagerijnig in het kwadraat en heb zin om die trut te slaan. Om in de krater te kunnen kijken is er weer een klim van een paar honderd meter. Met mijn conditie ga ik dat niet redden in de tijd die we nog rest en dat is de schuld van die Russen. Beter blijf ik dus bij haar uit de buurt. Na een uur rond te hebben gelopen rond de krater en de foto's van de Russen geprobeerd te verpesten door constant achter ze gaan staan en gekke bekken te trekken (Ja ik geniet daar van) moeten we terug naar het hotel. Snel wat ontbijt naar binnen werken en richting de bus die mij naar Bali zal brengen. Deze reis duurt ruim 11 uur. Ik probeer wat te slapen, helaas is dat zo goed al onmogelijk door de Indonesische karaoke die op staat (gelukkig zingt niemand mee) en door de buschauffeur die iedere 2 minuten toeterd. Om 23.00 kom ik eindelijk aan bij mijn hotel in Bali. Ik ben zo moe dat ik niet kan slapen. Ik neem de laatste inslaper die ik van mijn zusje heb gekregen. Ik val ik een coma.