Bali, aan alles komt een einde

Bali dag 1:

Als ik na ruim 9 uur slapen wakker word besef ik dat ik gelijk op zoek moet naar een ander hotel. Ik heb dit hotel uitgezocht omdat ik (dacht) dat het dichtbij het busstation zou liggen waar ik gisteren avond ben aan gekomen. Als ik buiten op de patio een sigaretje rook vraag ik aan de eigenaar of ik het wachtwoord van de wifi kan krijgen. Het antwoord is: ‘I don’t English speak.’ Nou dat klopt. Zelfs dat lukt je niet. Ik maak van mijn telefoon een hotspot voor mijn tablet en ben mezelf nog steeds dankbaar voor de 12 gig internet die ik heb gekocht. Via Agoda boek ik een hotel in Seminyak. Vlakbij een strand en in een wat toeristische buurt. Ik probeer met handen en voeten aan de eigenaar uit te leggen dat ik een taxi wil. Ik heb het idee dat hij me begrijpt en idd staat er 10 minuten later een taxi. Als ik bij mijn nieuwe hotel aan kom kan ik helaas nog niet inchecken. Ik laat mijn bagage achter en loop naar de coffee&muffin bar aan de overkant. Ik bestel een ontbijt en instaleer mijn tablet en koptelefoon zodat ik even lekker kan netflixen. Na een aantal fresh juice en muffins probeer ik nogmaals om in te checken. Deze keer met succes. Als ik op mijn kamer aan kom besef ik dat ik nog steeds heel erg moe ben van de klim naar die nep vulkaan. Ik kruip in mijn lekkere grote bed en val ik slaap tot 15.00 uur. Ik besluit om de omgeving te verkennen en als ik aan het einde van de straat de hoek om loop zie ik een meisje lopen. Met net zulke kleren als Lara en die tassen zijn ook net als die van Lara, wat ook toevallig is is dat ze ook net zo’n kapsel als Lara. Verrek dat is Lara. Zij is na de Bromo vulkaan naar een andere vulkaan gegaan om die te beklimmen. Ze is net 30 seconde voor onze ontmoeting uit een taxi gestapt. Haar hostel ligt 300 meter bij die van mij vandaan. Bali is 5.780km2 en zonder het van elkaar te weten boeken we overnachtingen in dezelfde straat. We spreken af om samen te gaan eten. Ik ga ondertussen de buurt verkennen en zij gaat douchen en bijslapen. Lara heeft 4 maanden op Bali gewoond voor stage en weet een hoop lekkere restaurants te vinden. Vanavond eten we dichtbij het hotel. Op tafel staan bussen met muskito sray. Dat beloofd weinig goeds. De muggen houden van me. Op mijn arm staat het eerste deel van Harry Potter in braille. Ik besluit gebruik te maken van deze service en spray me nogmaals goed in. Na het eten gaan we naar een soort skaters feest. Er is een pool waar ze hun kunsten vertonen op skateboards. Binnen staat een dj zijn best te doen om mensen op de dansvloer te krijgen en in een donkere hoek worden er dronken mensen getatoeëerd door half bezopen tattoo artiesten. WTF!! Lara vraagt of ik er een wil laten zetten, ik kijk haar aan als of ze gek is. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om hier een tattoo te nemen.

Bali dag 2:

Vandaag is het tijd om mijn kleur eens bij te werken. Voor iemand die al 6 weken in Azië rond reist ben ik nog steeds behoorlijk donker wit. Bikini aan en richting strand. Ik neem een bedje en een parasol, misschien ook de reden dat ik donker wit bed, maar ik ga dood in zon. Het is zo ontzettend warm, het is gewoon niet te doen. Op het strand lopen een heleboel verkopers. Ze verkopen werkelijk alles: schilderijen, armbanden, zonnebrillen, massages, vliegers, noem het op en ze verkochten het. Ik koop een mooi schilderij voor mijn moeder en een vette vlieger in de vorm van een piratenschip voor Sam. Terwijl ik het schilderij voor mijn moeder koop staat er een arm oud vrouwtje, leeftijd: tussen de 80 en de schijndood, haar best te doen om haar armbanden aan me te verkopen. Het zijn nep parels en ik zit heel hard te denken wie ik blij kan maken met die lelijke dingen maar ik kan niemand verzinnen die zo iets lelijks wil hebben. De vrouw gaat zelfs na 3 duidelijke nee’s nog niet weg. Ondanks dat ik haar zielig vind ben ik haar zat. Ik maak haar duidelijk dat ik niks van haar wil kopen en ga met mijn rug naar haar toe zitten. Helaas helpt het niks en vindt ze het nodig om aan me te zitten. Ik ben haar nu echt zat en sta op het punt om keihard NO I DON’T WANT YOUR STUPID STUFF te schreeuwen. Blijkbaar is mijn gezichtsuitdrukking voldoende en ziet ze dat ik er echt klaar mee ben en druipt ze af. Als ik op het punt sta om terug naar hotel te gaan kom ik Lara tegen. Ze heeft een yoga cursus op het strand gevolgd. We spreken af om samen te gaan eten vanavond. Ze kent nog een leuk tentje, een beetje afgelegen, maar erg lekker eten. Tot nu toe heeft ze me nog niet teleur gesteld. We spreken af dat zij het vervoer regelt, aangezien ze behoorlijk wat contacten heeft gelegd in de 4 maanden die ze hier heeft stage gelopen om 19.00 uur sta ik bij Lara in het hostel en gaan we naar een ander strand en komen bij een tentje waarvan ik nooit had geraden dat je er kon eten als Lara me niet had mee genomen. We zitten naast de zee, die is behoorlijk wild vanavond en dat zorgt er voor dat het uitzicht prachtig is. De bestelling wordt door gebeld naar een keuken verderop en na 15 minuten komt er een scooter aan rijden met heerlijk eten. Als we terug willen naar huis probeert Lara een uber te boeken. Ondertussen is het weer gaan regenen. Niet heel erg hard, maar hard genoeg dat we onder een afdakje gaan staan. Op de uber app kan je zien hoe ver de taxi bij je vandaan is. Als het steeds harder gaat regenen zien we tot onze verbazing de uber steeds verder bij ons vandaan rijden. Als er een gewone taxi stopt en vraagt of we een taxi willen ben ik het zat en stap in. Dan maar het dubbele betalen, maar ik wil hier weg. Lara reist op budget en twijfelt nog of ze wel zoveel wil betalen. Ik zeg dat ze haar deel betaald wat ze anders voor de uber zou betalen en ik betaal de rest wel, ik ben het zat. Als ze eindelijk is ingestapt vraagt ze de chauffeur wat het gaat kosten. De man vraagt een absurd bedrag. Tegelijk protesteren we en als we beide uit willen stappen gaat de man omlaag met zijn prijs. Voor 5 euro worden we terug gebracht naar ons hotel.

Bali dag 3:

Vandaag wil ik gaan shoppen. Als ik richting winkel gebied loop (ongeveer 3 minuten) loopt het zweet over mijn hele lichaam. Het is bloed heet vandaag. Na amper 45 minuten ben ik er wel klaar mee en verheug me op de airco in mijn hotel. Als ik terug ben op mijn kamer voel ik me niet zo lekker. Mijn maag is wat van slag en ik denk dat het beter is om in de buurt van het toilet te blijven. De hele dag blijf ik op mijn kamer en in de buurt van het hotel. Voor roken moet ik naar beneden en dat combineer ik dan maar met een bezoekje aan de supermarkt voor wat te drinken. Als ik op een gegeven moment met mijn colaatje en sigaretje bij het zwembad zit te roken hoor ik het nummer Tears in heaven van Eric Clapton. Het is het nummer van Danny en dat is ook het nummer dat ik van zijn ouders heb gekregen voor mijn friends en family playlist. Ik moet huilen, van verdriet en blijdschap tegelijk. Ik besef me ineens hoe gezegend ik ben. Ik heb het me al vaker gerealiseerd deze reis, maar niet zo als vandaag. Misschien komt het omdat ik aan Danny moet denken en dat hij dit nooit zal kunnen doen. Ik moet ook aan mijn vader denken. Wat zou hij er van vinden dat ik ver land alleen rond reis. In mijn hoofd hoor ik hem eerst vloeken als een bootwerker. Stiekem moet ik er om lachen. Toen mijn vader nog leefde keken we met mijn zusje altijd een programma, mijn vader zat 25 minuten lang af te geven op de presentatrice en de kandidaten. Mijn zusje en ik lagen altijd in een deuk. Een soort Tiny en Lau tuigen de kerstboom op en dan alleen mijn vader als Lau. Hij zou ook apentrots geweest zijn, dat weet ik zeker. Pochen in de kroeg over zijn stoere dochter die in haar eentje door spleetoog landen (zo zou hij het zeker omschrijven, of niet Christel?) reist. Als ik boven op mijn kamer kom voel ik me een stuk beter. Mijn maag heeft gelukkig niet door gezet en ik hoop dat na een goede nachtrust ik me morgen een stuk beter voel.

Bali dag 4:

Lara en ik reizen vandaag naar Ubud. Het ligt wat meer in het midden van Bali en is erg groen. Ik heb een bungalow geboekt en ik had Lara al aangeboden dat ze bij mij op de kamer kon slapen, ik had de kamer toch al betaald. Ubud ligt ongeveer 38 kilometer bij Seminyak vandaan, maar de rit duurt toch bijna 2 uur. Als we zijn aangekomen dumpen we onze tassen en gaan we op zoek naar eten. We hebben honger. Natuurlijk weet Lara wel weer een goed tentje en als een mak schaap volg ik haar. Ook deze keer stelt ze me niet teleur en ik denk dat het de beste nasi goreng is die ik in Indonesië gegeten heb. Na het eten lopen we richting een markt waar Lara souvenirs wil kopen voor vrienden en familie. We lopen langs een winkel waar ze shirts verkopen met de tekst: Love Peace and nasi goreng. Ik moet er een hebben. Ik ben dol op nasi goreng. Ik eet het bijna 1x per dag en soms vaker. Daarna gaan we naar de markt. Ik heb net 1.500.000 roepia (ongeveer 100 euro) gepind en een uur later heb ik bijna niks meer. We gaan los!! Ik zie allemaal leuke dingen voor mijn familie. Ook voor mezelf koop ik een paar leuke souvenirs. Op het laatst neemt ze me mee naar een galerie ergens helemaal in een hoekje op de markt. Ik ben niet zo’n fan van kunst, maar dit is allemaal zo mooi. Ik wil alles wel mee naar huis nemen en de schilderijen zijn ook nog een spot goedkoop. Ik koop een mooi schilderij met 2 vissen er op. Ik begin me nu wel lichtelijk af te vragen hoe ik al die spullen mee moet nemen in mijn tas, maar dat zien we later wel weer. ’s Avonds spelen we wat spelletjes op het balkon als ze zich ineens herinnerd dat ze nog een halve fles wodka heeft in haar tas. We doen wat drank spelletjes, maar met zijn tweetjes gaat het vrij hard en na 30 minuten zijn we allebei half bezopen. Tijd om naar bed te gaan dus.

Bali dag 5:

Vandaag is Lara haar laatste dag in Bali, morgen vliegt ze weer terug naar Duitsland. Ik vraag haar wat ze op haar laatste dag wil doen. Het weer is super lekker, het is haar feestje, quad tours, monkey forrest, parasailen. Lara wil relaxen en kiest voor massage en nageltjes laten doen. We zoeken een spa en op 20 minuutjes lopen zit een luxe spa. De massage is heerlijk, ik hou meer van de Balinese massage dan van de Thaise. In Thailand gaan ze net iets ruwer te werk. Als we 2,5 uur later relaxt de spa uitlopen willen we ergens gaan eten. We lopen een pizzeria binnen lopen zien we dat de achterzijde van de pizzeria aan een rijstveld grenst. Het uitzicht is echt prachtig. Aan de voorzijde een drukke straat met veel verkeer en toeristen en aan de achterzijde rust. Zo prachtig om te zien. Er zijn 2 mannetjes aan het werk. Ik snap niet dat ze nog overeind staan in deze hitte. Met diep respect heb ik naar ze zitten kijken hoe hard aan het werk zijn in de velden. De pizza die Lara en ik delen is echt zo lekker dat we er nog een bestellen en besluiten vanavond of laat te gaan eten of iets kleins. Terug in de bungalow doen we een poging om onze tassen in te pakken. We staken na een tijdje onze poging en besluiten dat het tijd is voor drankjes. Lara haar laatste avond, die moeten we vieren! We gaan naar een hippe tent en bestellen een verse juice. In een flacon heeft Lara haar laatste wodka mee genomen en die gieten we stiekem in onze glazen. Het personeel kijkt erg raar als we half bezopen de tent uitlopen nadat we 6 alcohol vrije hebben afgerekend. We lopen langs een crêpe zaakje en ik wil een verse crêpe. Er staan denk ik wel 20 verschillende soorten beleg op de kaart, de een nog lekkerder dan de ander. Ook kan je je eigen beleg samen stellen. Ik ga voor de aardbeien, chocolade en slagroom en een verse juice. Als de super enthousiaste ober terug is met de drankjes komt de mededeling dat er helaas geen aardbeien meer zijn. Hmm jammer, doe dan maar mango. Ober huppelt weer naar beneden en binnen een minuut staat hij weer naast de tafel. Helaas er is ook geen mango. Kak!! Doe dan maar zonder fruit. Alleen chocolade en slagroom. Helaas viel de crêpe een beetje tegen omdat ik niet had gelezen dat de slagroom een kokos smaak had, bah. Gelukkig hadden ze wel hele lekkere verse juice en had Lara nog wat wodka.

Bali dag 6:

We staan vroeg op. Onze tassen moeten nog gepakt worden en over 2,5 uur staat de taxi voor de deur. Vraag niet hoe het is gelukt, maar na flink wat bloed, zweet en tranen krijgen we de ritsen van onze backpacks dicht. Na het late ontbijt checken we uit en rijden we richting vliegveld. Lara neemt haar laatste foto’s en via Seminyak (daar slaap ik vanavond weer) voor een bagage drop komen we 2,5 uur later aan op het vliegveld. Lara heeft eerst een binnenlandse vlucht naar Jakarta dus ze hoeft niet heel vroeg op het vliegveld te zijn. Als ze haar bagage wil inchecken hoort ze dat haar eerste vlucht is vervroegd omdat ze anders kans heeft haar overstap op Jakarta te missen. Ze moet ineens opschieten. Snel nemen we afscheid. Bizar hoe snel je best heftige vriendschap met iemand opbouwt die je nog nooit eerder hebt gezien. Ik blijf op het vliegveld, vandaag komt Bjørn! Mijn beste vriendje. Nu weet ik dat er mensen zijn die denken dat er meer speelt tussen ons, denk wat je wilt, I don’t give a fuck. Omdat Lara zo vroeg weg moest zit ik 5 uur in mijn eentje op vliegveld Bali. Ik heb gelukkig wat afleveringen gedownload op netflix. Ik verdeel mijn tijd tussen de bar en het rook gedeelte. Als Bjørn eindelijk is geland moet hij nog 1,5 uur op zijn bagage wachten. Pfff wachten duurt lang. Eindelijk zie ik hem lopen, helemaal kapot van een lange vlucht. We nemen een taxi naar het hotel. Als we op een gegeven moment stil staan voor een stoplicht zie ik aan Bjørn zijn kant buiten een meisje van een jaar of 10 met een baby op haar arm om geld bedelen. Ik maak een gebaar dat we geen geld geven en draai me om omdat ik het toch wel zielig vind en naar van mezelf dat ik niks geef. Als ik door mijn raam kijk staat daar een jongentje met zijn handen om zijn ogen gevouwen als een soort verrekijker, ik schrik me helemaal kapot. Voor de mensen die dat zien is dat erg grappig, Bjørn ligt helemaal dubbel. Die had het jongentje wel gezien en ging er van uit dat ik hem ook gezien had. Niet dus. De chauffeur was blijkbaar niet op de hoogte van weg werkzaamheden en reed verkeerd. Omdat terug rijden echt lang zou duren en we honger hadden besloten we uit te stappen en verder te lopen. We lopen langs een hip restaurant en besluiten er maar te gaan eten, we hebben trek. Het eten is er duur en eigenlijk niet zo lekker. Als we bizar veel moeten afrekenen zegt Bjørn: ‘Hier komen we nooit meer!” Dat werd een zin die we vaker zouden gaan uitspreken. In het hotel is Bjørn zo moe dat hij niet kan slapen. Ik ken het en adviseer hem een slaappil te nemen. Zo wordt hij morgen uitgeslapen wakker en heeft hij ook geen last van een jetlag. Om 23.00 uur liggen we in coma.

Bali dag 7:

Goed uitgeslapen beginnen we met een ontbijt. Bjørn is er achter gekomen dat hij een aantal spullen is vergeten in te pakken dus we gaan shoppen met een missie. Als we alles hebben gevonden wat er ontbrak gaan we ergens wat drinken. Bjørn moet erg wennen aan de hitte en wil graag een hoedje kopen om zijn knar te beschermen. We lopen wat door de straten en als het begint te miezeren besluiten we een massage te nemen. Het is een beetje een crappy tent en de dode kakkerlak op de toilet maakt het er ook niet beter op (de kakkerlak vond ik pas toen ik weg ging en nog snel ff wilde plassen… had ik het maar niet gedaan). Het personeel is veel in gesprek met elkaar en vuurt de ene na de andere vraag op ons af. Of we getrouwd zijn, kinderen hebben, waar we vandaan komen, aan aandacht geen gebrek, maar ik wilde eigenlijk gewoon genieten van een hot stone massage. Als we na een uur weer buiten staan is het droog en baal ik er van dat ik de fancy spa aan de overkant niet eerder had gezien. We droppen de aankopen in het hotel en gaan naar het strand. We huren bedjes en een parasol en weer staat de ene na de andere verkoper aan je bedje of je je geld wilt verkwisten. Ik vertel Bjørn over Nook en dat ik er graag wil eten. Op google maps zien we dat het een half uurtje lopen is. Nadat we ons hebben opgefrist in het hotel lopen we richting Nook. Onderweg is het kakafonie van toeters, taxi chauffeurs die schreeuwen of je een taxi wilt, scooters die je lift willen geven, mensen die hun spullen verkopen, kinderen die spelen. We komen kraampjes tegen die eieren verkopen met een half kuiken er in. Je eetlust is snel weg na het zien van zo iets ranzigs. Na een half uurtje lopen komen we bij een steegje. Als we daar door gelopen zijn komen we midden tussen de velden uit. Ik kan niet zien wat voor velden maar ik noem toch alles rijstvelden. Het is zo stil, echt heel bizar na 30 minuten gelopen te hebben is een soort gekkenhuis. Het eten bij Nook is heerlijk en ik ben Lara dankbaar voor haar tip. We nemen een Balinese rijsttafel. Twee uur later lopen vol gevreten weer terug naar het hotel. Tijd om de spullen weer in te pakken want morgen gaan we naar Gili Trawangan.

16-02
Gili dag 1:

We worden om 10 uur opgehaald bij ons hotel door een busje met een snelle en ongeduldige chauffeur. Nadat we de laatste passagiers hebben opgepikt bij hun hotel rijden we richting pier. De rit duurt 2 uur en de chauffeur toetert en slalomt zich door het overige verkeer heen. Meerdere malen ben ik bang geweest dat we tegen een andere auto zouden aan knallen. Als we eindelijk aan komen bij de incheck voor de bootreis moeten we nog 1,5 uur wachten. Genoeg tijd om even te eten. We hebben nog niet ontbeten en we hebben best honger. Bjørn besteld zelfs 2 keer. Als we eindelijk op de boot mogen weet ik een plekje met maar twee stoelen te bemachtigen. De stoelen zijn niet heel groot en de temperatuur is behoorlijk hoog, zo hoeven we in ieder geval niet tegen een vreemd zwetend lijf aan te plakken. Na anderhalf uur komen we aan op Gili Trawangan (in de volksmond: Gili T of Gili Tralala, daar over mee uitleg) Het regent. Niet heel hard, maar genoeg om er chagrijnig van te worden. We staan op het strand op onze bagage te wachten die nog op de boot ligt. Het gaat steeds harder regenen. Gelukkig is onze bagage snel van boord en we lopen naar een meneer met een paard en wagen. Op de Gili eilanden rijdt geen gemotoriseerd verkeer. Alles gaat per fiets of met paard en wagen. Ik zeg dat we naar Nirwana guesthouse moeten en na wat onderhandelen wurmen we ons in het kleine wagentje. Na een paar minuten zet de man zijn paard stil voor het Nirvana Hotel. Nope, verkeerde plek. Het eiland is 15km2 en nog weet die vent ons bij het verkeerde hotel af te zetten. We gooien onze spullen in de kamer en maken een rondje door de hoofdstraat (het halve eiland dus). We besluiten ergens te gaan eten waar je je eigen vlees kan aanwijzen en dat gooien ze dan voor je op de bbq. We kiezen allebei voor de spareribs. Als ze worden geserveerd zijn die van mij ontzettend lekker, maar die van Bjørn zijn erg taai. We roepen de ober en die zorgt dat er gelijk een nieuwe op de bbq wordt gegooid. Als ik mijn sparerib al op heb komt die nieuwe van Bjørn er aan. Als goedmakertje krijgt hij een extra rib. Super lief, maar ook deze ribs zijn taai. Na zijn eerst hap kijkt Bjørn me aan en zegt: ‘Hier komen we nooit meer!’ We vragen de rekening en besluiten na de tent ernaast te gaan. Een Indiaas restaurant waar ze een lounge gedeelte hadden waar je waterpijp (shisha) kan roken. We bestellen ontzettend veel naan brood en roken shisha. We moeten lachen om de foto’s die we uit Nederland toegestuurd krijgen. Regen, wind, hier en daar nog wat verdwaalde sneeuw en wij zitten bij 28 graden te genieten van een lekkere waterpijp. Het leven is soms best wel heel erg lekker.

Gili dag 2:

Vandaag gaan we snorkelen. De Gili eilanden bestaan uit 3 kleine eilandjes. Gili Trawangan, Gili Meno en Gili Air. We beginnen bij Gili T. Turtle point heet de plek. Ik hoop echt een schildpad te zien dit keer. Het zicht is helaas niet heel erg goed en Bjørn krijgt al vrij snel last van zijn vinnen. Hij gaat terug naar de boot om ze uit te doen en ik doe mijn best om een schildpad te spotten. Helaas. Wel een heleboel andere mooie beesten. Als ik terug ben op de boot is er ineens een hoop commotie. Er is een schildpad gespot. Ik sta direct met mijn masker en camera in de aanslag, maar er springen al mensen vanaf de boot richting schildpad en zo snel als hij er was zo snel was hij ook weer weg. Op Gili Meno is het zicht een stuk beter en vooral veel mooi koraal te zien. Aangezien Bjørn nog steeds zonder vinnen zwemt moeten we goed uitkijken dat we niet in te ondiep water kopen. Het water is erg fris en ik besluit terug te gaan naar boot. Op Gili Air zien we niet veel nieuwe vissen en ben ik eigenlijk al weer een beetje uitgekeken op het snorkelen. Gelukkig denken er meer mensen zo over en is iedereen snel op de boot. We leggen aan bij een restaurant met een schitterend uitzicht genieten we van onze lunch. We bespreken wat we de rest van de dag gaan doen en we besluiten om een fietsen te huren. Eenmaal terug aan land vragen we de jongen bij een receptie om 2 fietsen en jut en jul gaan op pad (natuurlijk heb ik foto’s gemaakt van Bjørn op de fiets. Ik denk dat ik ze in het filmpje zal verwerken). Als we na een half uurtje fietsen aan de andere kant van het eiland komen zien we een strand tent. Er staat een schommel in de zee en de ligbedjes staan klaar, maar het aller belangrijkste was de advertentie: Buy 1 cocktail, get 1 free! Als we net allebei wat te drinken en een pizza hebben besteld begint het echt in eens te stormen. Harde wind en veel regen. Snel zoeken we een plekje onder de overkapping. Als de pizza komt zijn onze 4 cocktails zo goed al leeg en we bestellen ieder nog een cocktail. Ondertussen is het bij tijd en wijle droog en twijfelen we tussen terug fietsen en kan op een nat pak of nog een cocktail (2 dus). Het werd nog een cocktail. Als dan in eens de zon door breekt en al onze bekers leeg zijn gaan we terug naar het hotel. Of nou ja, ik probeer het. Pff die cocktails slaan er goed in. De wegen op het eilandje zijn voornamelijk van zand of afgebrokkeld beton. Fijne combinatie, dronken Zwanda en een slecht wegdek, NOT! Heelhuids komen we weer aan bij ons hotel. We frissen ons wat op en lopen richting night market. Iedere avond bouwen ze een soort tent op en die breken ze ook iedere nacht weer af. Onder die tent staan ongeveer 15 verschillende kraampjes die traditioneel Indonesisch eten verkoopt. Meestal gerund door een hele familie, inclusief kleine kinderen en ouwe oma’s. Iedereen heeft een taak. Kleine kinderen vouwen de bakjes open en ouwe oma’s ruimen de tafels af. Mannen sjouwen met de zware bakken en de vrouwen bakken ondertussen vers vlees of een ei. Het eten is er heerlijk. We hebben bij verschillende kramen eten besteld maar een was ons favoriet met zijn saté. Na het eten gaan we nog even langs de shisha lounge.

Gili dag 3:

Ik wil toch proberen om dat schildpad te spotten en op camera vast te leggen. We pakken onze rugtas in en fietsen richting Turtle point. We nemen twee bedjes, dumpen onze spullen en duiken de zee in. Het is vandaag bloed en bloed heet. De zee is een fijne afkoeling en de onderwater wereld is daar prachtig. We zien een zeeslang, ik heb me laten vertellen dat dat best bijzonder is aangezien die zich niet heel snel laten zien. Als we terug komen bij ons bedje zijn we omringd door luidruchtige Spanjaarden. We besluiten naar een andere plek te gaan. We fietsen terug richting Pandawa, de tent met de gratis cocktails. Maar het is zo warm dat ik geen zin heb om zooooooo ver te fietsen. Halverwege stoppen we bij een tentje waar het lekker rustig is. We hebben er in elk geval geen last van luidruchtige Spanjaarden. Als ik een duik in de zee heb genomen om dat het zo gloeiend heet is, snap ik waarom het er zo rustig is. Het water komt niet verder dan mijn heupen. Dus het water is erg warm en met erg warm bedoel ik ongeveer 28 graden. Bah!! Redelijk vertyft kom ik het water uit en doe mijn beklag bij mijn bff. In de hoop het nog een beetje leuk te maken bestel ik gehaktballetje van de kaart. Als ze worden geserveerd wil ik ze eigenlijk al niet meer eten. Ze zien er vies uit. Dapper probeer ik er eentje en nadat ik een hap heb genomen zoek ik snel een servet om het er weer in uit te kunnen spugen. Ze smaken een beetje na de soepballen die in een blik soep zitten. Die doen me dan weer denken aan kattenvlees. Wederom bah! Hier komen we dus nooit meer. Als we terug fietsen richting hotel zie ik een tent die met sushi adverteert. Als ik Bjørn er over vertel besluiten we daar te gaan eten. Het duurt erg lang voor de eerste sushi ’s arriveren. De hoeveelheid rijst is gigantisch. We kijken elkaar en moeten erg hard lachen. Dit gaat een lange avond worden. Een voor een komen de sushi’s op tafel, met tussenpozen van zeker 15 minuten. Als we om de rekening vragen staan er dingen op die we niet hebben besteld en dingen die we niet hebben gekregen. Ook hier komen we nooit meer. We gaan lekker zo, nog even en we kunnen nergens meer heen.

Gili dag 4:

Ik heb dit eiland nu wel een beetje gezien. Er is niet veel te doen en het gaat me irriteren. Als we ’s avonds over straat lopen wordt er om de 5 meter iets naar je gefluisterd: ‘Psst, bro you wanna smoke, do you want magic mushrooms?’ Ja het kan allemaal op, en vandaar de bijnaam, Gili Tralala. Wij zijn toch erg herkenbaar, Bjørn is de enige neger op het eiland en ik heb een vrij herkenbare tattoo. Onthoudt gewoon ff dat wij je zooi niet willen. Ik begin me ook te verheugen om mijn terug vlucht naar huis en besef dat ik aan het einde van de week weer thuis ben. Op tripadvisor lees ik over een kookcursus. We lopen langs het gebouw en schrijven ons in voor de cursus van 16.00 uur. We gaan op zoek naar een ontbijt. Als ik vraag wat we nu moeten gaan doen tot 16.00 uur en ik eigenlijk geen zin heb om ergens naar toe te gaan, gaan we terug naar het hotel. Het hotel beschikt ook over een zwembad. Niet super groot, maar groot genoeg om er in af te koelen en het heeft zitjes in het zwembad aan de bar. Een geniale zet. Het zwembad was heerlijk koel en de jongen achter de receptie was zo vriendelijk om bier voor ons te halen bij de supermarkt. Als we bij de kookcursus aankomen zien we dat we met zijn tweetjes bij een kookstation worden gezet. We hebben ieder wel de volle prijs betaald. De andere jongen die mee doet staat alleen en maakt dezelfde hoeveelheid eten voor dezelfde prijs. We voelen ons een beetje genaaid. Ondanks dat was het wel heel erg leuk en redelijk leerzaam. Ik heb er in ieder geval 7 lekkere recepten aan over gehouden, maar hier komen we nooit meer. Alles wat we maken mogen we ook gelijk op eten. Met een redelijk volle maag vertrekken we. We gaan terug naar het hotel en duiken nog even snel in het zwembad. Rond een uurtje of 20.00 hebben we weer trek en gaan richting night market. We bestellen nog wat van die lekkere saté en daarna sluiten we onze laatste avond af in de shisha lounge. We bestellen de ene na de ander cocktail, nieuwe smaakjes in de waterpijp, Bjørn probeert volgens mij iedere whisky die ze op de kaart hebben staan. De rekening is aan het einde van de avond 1.250.000 roepia. Klinkt heel veel, het is ongeveer 87 euro. We leggen geld bij elkaar en ik maak een pakket van in totaal 1,5 miljoen roepia. De jongens van de bediening zijn ons onwijs dankbaar. Ik zeg nog tegen Bjørn dat de mensen daar al zo snel tevreden zijn. We hebben ze nog geen 2 euro fooi gegeven. Eenmaal in bed val ik in een coma.

20-02
Bali dag 8:

Ik word wakker met een behoorlijk brak gevoel. Misschien niet mijn beste idee ooit om kacheltje lam te gaan de dag voor je 2 uur op een boot moet zitten. Het eerste wat ik aan Bjørn vraag is hoeveel fooi we gisteren nou hebben gegeven? Hij zegt 250.000 roepia. Een snelle rekensom zegt me dat we ruim 13 euro fooi hebben gegeven. Dat geef ik in Nederland niet eens. Nu snap ik ook de reactie van de jongens. Als ik alle spullen weer heb gepakt lopen we richting opstap plaats voor de boot naar Bali. Ik wil nog even wat drinken halen voor onderweg bij de supermarkt waar we langs lopen. Ik zie helaas niet dat de ingang een halve centimeter hoger ligt dan de stoep en ik struikel. Met een volle backpack op mijn rug en een volle rugzak op mijn buik probeer ik mijn evenwicht te bewaren. Met mijn armen zwiepend om mijn lichaam en mijn handen die proberen iets vast te grijpen om dat te voorkomen wat niet te voorkomen is. Vol val ik voorover en thank god heb ik in mijn val alleen maar 2 zakjes pinda’s omver gemept. Achter me hoor ik een bulder lach. Er gaat er echt bijna eentje dood van het lachen. Als ik rechts van me richting de kassa kijk zie ik een man die dubbel ligt over de balie. Ik probeer me soort van om te draaien en moet hulp aan Bjørn vragen om overeind te komen. De boot brengt ons in 2,5 uur via Meno, Air en Lombok naar Bali. We hebben een private transfer geboekt. Ik ben klaar met alles te delen en eerst 12 andere hotels af te rijden om mij (altijd) als laatste af te zetten. Voor veel te veel geld word ik nu rechtstreek naar onze villa met privé zwembad gereden. Als we aankomen bij de receptie krijgen we alle twee een bloemenketting. De bloemen zijn vers en ruiken heerlijk. Daar zit ik dan met mijn zweet hoofd en mega tattoo in een poep chique oord. De bagage wordt door 2 jonge mannen naar ons huisje gedragen terwijl wij in een rap tempo de do’s and dont’s krijgen te horen. Het huisje is prachtig. Als we de jonge dame het huis uit hebben gewerkt duiken we direct het zwembad in. Jezus wat een luxe is dit zeg. Nadat we zijn afgekoeld gaan we op zoek naar eten en een scooter. Een scooter geeft ons meer vrijheid en scheelt een hoop geld en tijd aan taxi’s. We vinden er eentje en alles bij elkaar kost hij ons 12 euro voor 3 dagen. ’s Avonds eten we bij een Indonesische roti tent.

Bali dag 9:

Als we ’s ochtends wakker worden duiken we eigenlijk meteen het zwembad in. Daarna zijn we op internet aan het kijken wat er allemaal in de buurt te doen is. Gisteren hadden we al gezien dat we in een soort Gooi van Bali zaten. De vegan restaurants, organic winkels, gluten free pizzeria’s en yoga shops vliegen je om de oren. We besluiten eerst bij Nook te gaan ontbijten en daarna naar het strand te gaan. Ook vandaag is weer een dag dat het zo warm is dat je al zweet als je zit. Als je met de scooter een tijd voor het stoplicht staan te wachten loopt het zweet over mijn been naar beneden. Tijd om gas te geven richting strand. Op het strand zijn we getuige van de vrijlating van twee schilpadjes. Super vet!! Bjørn wil wat souvenirs kopen voor het thuis front maar we staken de missie na een paar minuten. Het is niet uit te houden in de hitte en we gaan terug naar ons privé zwembad. Over 2 dagen vliegen we terug naar huis en dat betekend dat we vanavond om 19.00 kunnen inchecken. Al om 18.45 zit ik klaar met mijn app om de beste plekken te kunnen reserveren. Als ik om 19.00 uur precies probeer in te checken gebeurt er helemaal niets. Ik krijg steeds de melding dat het niet mogelijk is om in te checken. Ik blijf het proberen. Via de app, via internet, op mijn mobiel en op mijn tablet. Ik baal dat het niet lukt, maar heb ondertussen erg veel trek gekregen en we hebben onze zinnen weer eens gezet op sushi. Google maps geeft aan dat er 20 minuutjes bij ons vandaan een sushi tent zit en met de scooter ben je meestal 2x zo snel. Ook bij de sushi tent blijven we proberen in te checken zonder resultaat. Ik geef het op. Op internet las ik iets over pas 36 uur van te voren inchecken dus ik zet mijn wekker op 7.00 uur en doe het morgen ochtend wel. Als we ’s avonds lopen te ouwehoeren en Bjørn vraagt of ik al ingecheckt ben doe ik een laatste poging. Tot mijn grote vreugde kan ik inchecken. Snel pakken we onze paspoorten en zoeken 2 stoelen naast elkaar. Die waren helaas niet meer te vinden. Wel 2 achter elkaar. Op de tweede vlucht konden we nog wel naast elkaar zitten. Kak zeg! Vrijdag bij het bagage droppen proberen te wijzigen.

Bali dag 10:

Bjørn heeft al 2 dagen last van zijn oor en nu doet ook heel zijn oorschelp zeer, zelfs als hij met zijn vinger er zachtjes langs gaat doet het zeer. Aangezien we morgen naar huis vliegen moet hij van mij langs de dokter. Ik wil me door niets of niemand laten tegen houden om thuis te komen. De dokter ziet een beginnende oorontsteking en schrijft oordruppels en antibiotica aan. Daarna rijden we naar Nook voor een ontbijtje. Nook is bij daglicht een compleet ander gezicht. Even mooi maar heel anders. Ik vraag Bjørn wat hij op onze laatste dag in Bali wil doen. Hij wil graag nog een massage en ik wil mijn nagels nog een keer laten lakken. We gaan na een fancy spa en na een dik uur gaan we allebei lekker ontspannen naar buiten. Bjørn wil graag dezelfde vlieger kopen die ook voor Sam heb gekocht. Een voor zijn dochter en een voor zijn neefje. Ik weet een plekje waar ze die verkopen en we laten ons verleiden om nog meer troep te kopen. Met een vol gepakte scooter rijden we terug naar het huisje. Ik doe alvast een poging om de spullen te pakken. Ik ben blij dat ik Bjørn voor zijn vertrek al had gevraagd om ruimte in zijn koffer over te laten voor mijn troep. ’s Avonds eten we voor de laatste keer bij Nook. Het eten is wederom heerlijk en Nook krijgt 5 sterren op mijn tripadvisor. Terug in het huisje pak ik alle spullen in. Al het breekbare in Bjørn zijn stevige koffer, de rest bij mij. Na 8 geweldige weken ga ik morgen weer naar huis. Ik kijk er naar uit.

23-02
Qatar dag 1:

Woeeeeeeeeeeeeehoeeeeeeeeee, vandaag vliegen we naar huis. Helaas is mijn maag wat van streek maar dat is meestal met een toilet bezoek te verhelpen. We pakken de laatste spullen in, checken het huisje grondig (niet grondig genoeg want mijn op maat gemaakte oordoppen liggen nog onder het kussen, of nou ja nu waarschijnlijk niet meer). We checken uit en brengen de scooter terug naar de shop. Als we terug lopen richting villa park heb ik onwijze last van steken in mijn maag. De hitte en gebrek aan schaduw helpen ook niet echt mee. Terug op het park krijgen we de mogelijkheid om ons op te frissen in een ander huisje. Ik maak er graag gebruik van. Ik weet zeker dat ik echt zo nodig naar het toilet moet en dat doe ik liever niet op en een openbaar toilet. Nope, het geluk niet aan mijn zijde. We moeten nog zeker 1,5 uur wachten op de transfer naar het vliegveld. We gaan wat drinken in het restaurant van het park. We zijn er nog niet geweest en we zijn verbaasd hoe mooi het is. Het personeel is ontzettend vriendelijk, misschien iets te vriendelijk. Hier begint mijn maag wel te werken en mag ik gebruik maken van een openbaar toilet. Als ik naar binnen stap ruik ik de geur van citroen en de geur is ontzettend aanwezig. Ik ben er dankbaar om. Lang leve de uber luxe villa parken. Als we met de auto naar het vliegveld kunnen hoop ik dat mijn maag zich rustig houdt tot het vliegveld. Omdat we al online hebben ingecheckt hoeven we alleen maar onze bagage af te geven. Het gaat allemaal erg traag en om een leuke woord grap te maken: het gaat als dikke stront door een rietje. Na bijna een uur gewacht te hebben zijn we eindelijk aan de beurt. We vragen of de dame onze stoelen nog kan wijzigen in stoelen naast elkaar. Ik zeg dat we net getrouwd zijn in de hoop een gratis upgrade te krijgen. Bjørn kan nog net een proest lach onderdrukken. Helaas werpt het niet zijn vruchten af, maar 5 minuten later hebben we stoelen naast elkaar en kan ik eindelijk weer naar het toilet. Ook bij de douane hebben ze geen haast. Als we dan eindelijk zijn goed gekeurd om het land te verlaten ga ik opzoek naar anti buikpijn pillen. Ik vind een paar vieze bruine smerige korreltjes waarvan het me niet helemaal duidelijk is hoe ik ze in moet noemen. Ik besluit ze met veel water in te nemen zoals staat aangegeven in een kleine strip op de achterkant, denk ik. Eenmaal in het vliegtuig gaat het wel weer en ik denk dat de stink korrels hun werk doen. Na het eten nemen we allebei een inslaper. Ik heb er eigenlijk niet echt een nodig. Ik ben kapot. Geen idee waarvan, maar ik val al snel in slaap. Als ik na ruim 5 uur slapen wakker word zie ik een jaloers kijkend gezicht me aanstaren. Blijkbaar heeft niet iedereen lekker lang geslapen. Nog een uurtje vliegen en dan landen we op Doha, Qatar. Daar moeten we 7,5 uur wachten op onze vlucht naar Amsterdam. Via de buuf van mijn moeder die als stewardess bij KLM vliegt weet ik dat er slaapruimtes op het vliegveld zijn. Dankzij een aardige dame komen we bij de E gates terecht. Het is daar een stuk rustiger en we vinden er 2 stilte ruimtes. Een voor mannen en een voor vrouwen. Als ik naar binnen loop is het er stil en donker. Ik probeer een aflevering op netflix te kijken maar ik val al snel in slaap. Na ongeveer 4 uur word ik weer wakker en ik voel me kots misselijk. Ik loop naar het toilet, onderweg zijn de steken in mijn maag bijna niet te houden. Na mijn toilet bezoek ga ik naar de roomruimte er naast. Ik maak verbinding met wifi en ik krijg een app binnen van Bjørn. In zijn stilte ruimte was het niet heel erg stil en hij liep al 2 uur over het vliegveld te zwerven. Ik app terug dat ik in de rookruimte zit en dat ik me echt beroerd voel. Even later zit hij naast me en is zo lief om op zoek te gaan naar medicatie. Een klein kwartiertje later is hij terug met anti diarree en anti kots pilletjes. Helaas spuug ik alle pillen er uit voor ze ook maar kunnen werken. Rond 6 uur wil ik richting boarding gate gaan aangezien ik me niet bijster snel verplaats. Als we op het treintje naar de A gates staan te wachten moet ik in eens spugen. Bjørn staat met een tas vol eten en drinken en ik zeg snel: ‘Geef me die tas, geef me die tas!!’ Net op tijd haalt Bjørn de laatste spullen uit de tas en ik spuug de tas vol met de fles water die ik net heb gedronken. Ik sta daar een beetje sukkelig met die tas en Bjørn doet erg zijn best om niet bij me in de buurt te komen en loopt met een smerige kijkend gezicht langzaam bij me vandaan. De kartonnen tas blijkt ook niet zo goed bestand te zijn tegen kotswater en begint te lekken. Ik kijk om me heen of en misschien iemand is die me kan helpen. De man in uniform bij de roltrappen doet erg zijn best om me niet te zien dus besluit ik de kan van Bjørn op te lopen, die is nog steeds bezig mij te ontwijken en loopt om de lift heen. Daar staat ik eens een prullenbak. Snel dump ik de lekkende kartonnen kotstas en springen we nog snel in het treintje richting A gate. Zodra ik ga zitten gaan de mensen naast me direct staan. Ja dat snap ik wel, die hebben me net zien optreden op het perron. Ik zou er ook ver uit de buurt blijven. De rit duurt nog geen 50 seconde en toch ben ik blij dat ik er uit ben. Ik wil zo snel mogelijk richting toilet. Die staan gelukkig overal en ze zijn ook mega schoon. Als we bij de boarding gate komen hebben we nog een uur voor de gate dicht gaat. Ik wil nog niet boarden, ik zit liever dichtbij een toilet. Tegenover de gate zijn net schoon gemaakte toiletten. Ik heb de voorkeur voor een bepaalde toilet, helemaal in de hoek, in de hoop dat zo min mogelijk mensen me horen kotsen. Iedere 3 minuten dat ik terug ga is de prullenbak die ik net daarvoor vol gespuugd heb weer schoon. Best een fijn vliegveld om ziek te zijn, op het vliegveld van Langkawi was het een stuk minder prettig geweest. Rond 6.40 willen we boarden. Bjørn vraagt of ze een toilet hebben achter het boarding gedeelte. Als de steward vraagt waarom vertellen we dat ik wat misselijk ben en net heb gespuugd. Er gingen nog net geen toeters en bellen af, maar we mogen niet boarden en er wordt direct met een arts gebeld. Die kwam met zijn ambulance fiets naar de gate geracet en na een korte check kreeg ik groen licht om te vliegen. Ik heb me iets beter voor gedaan dan dat ik me voel, maar ik wil dat vliegtuig in. Als we bij de balie staan mogen we nog steeds niet boarden. Er moet nog gebeld worden met de vliegtuig arts. Ik heb er nog nooit van gehoord, maar whatever. Na een heel professioneel gesprek tussen de steward en de vliegtuig arts mag ik van die man niet vliegen. Hij heeft me niet eens gezien (misschien maar goed ook, want dat zou hij me in quarantaine zetten). Onze bagage zal uit het vliegtuig gehaald worden en we mogen het morgen nog een keer proberen. Tegelijk barsten we los. Ik schreeuw dat ze me niet 24 uur op een vliegveld kunnen laten terwijl ik ziek ben (ja nu ben ik wel in eens te ziek vind ik zelf). Bjørn moet morgen middag zijn dochter ophalen en wil het liefst ook gewoon naar huis. Ik opper nog dat hij wel naar Nederland mag vliegen. Wat ben ik blij dat hij zo lief is om te blijven. De steward zegt: ‘Qatar will take good care of you.’ Ik moet eerst mee met de arts naar een EHBO post en daarna zal ik een hotel krijgen. Ik ben te moe en te verzwakt om de discussie aan te gaan en vertrouw op de steward. Op de EHBO post krijg ik 2 zakken zoutoplossing toegevoegd. Ik ben zoveel vocht verloren door al dat spugen. Ik lig er bijna 2 uur en voor mijn gevoel ben ik al die tijd wakker geweest, maar volgens Bjørn ben ik in totaal nog geen 10 minuten wakker geweest. Als ik dan eindelijk weg mag wil ik naar een bed. Ik ben moe, wil alleen maar slapen. Dus we gaan richting Qatar balie. We worden door een man naar een andere man gebracht en die verteld ons dat de manager er over 5 minuten is. Na 10 minuten wachten hebben we nog niemand gezien en ik ga nog eens vragen waar die manager blijft. Weer krijg ik te horen dat het 5 minuten gaat duren. Ik ben ondertussen al zwaar geïrriteerd en na 5 minuten precies is er nog steeds niemand. Weer ga ik terug naar de balie en ik ga niet eerder weg dan dat ik een manager heb gesproken. Als het meisje terug komt van achter zegt ze me dat er helemaal geen manager aanwezig is op dit moment. WAAAAAAAAAAAT?!?!? Ik werd helemaal gek en ging los. Ik ben verschrikkelijk te keer gegaan, misschien iets te veel, maar ik was ziek, moe, geweigerd op mijn vlucht naar huis en ik word tot 2x toe voorgelogen. Als ik ben uitgeraasd stampvoet ik weg. Bjørn loopt iets achter me en ik hoor dat hij mijn naam roept. Ik heb geen zin om te reageren, het stoom komt uit mijn oren. Nogmaals roept hij mijn naam, weer negeer ik hem. Als hij voor de derde keer: ‘Zwan!’ roept draai ik me op en snauw: ‘WAT?’. ‘Euh, onze bagage hebben ze nog…’ Kak even niet aan gedacht. Ik heb de energie niet meer om mijn spullen terug te vragen. Bjørn mag dit oplossen. Ik kijk ondertussen naar hotels in de buurt van het vliegveld. Als hij na 10 minuten terug komt is hij pissed. Iets wat je niet heel snel voor elkaar krijgt bij hem. Blijkbaar wilden ze ook niet onze bagage niet terug geven. Ik ben blij dat ik niet bij het gesprek aanwezig was en ik denk dat de jongen achter de balie een schone onderbroek heeft aangetrokken nadat Bjørn boos is geworden. Als we dan uiteindelijk onze bagage kunnen gaan halen moeten we eerst door de douane en aangezien we het land in gaan mogen we een visum van $25 per persoon afrekenen. Natuurlijk, nog meer kosten. Na wat rondvragen hebben we dan onze bagage gevonden en gaan we richting hotel. Als we in de taxi zitten besef ik me ineens dat je meestal pas om 13.00 kan inchecken en het is nog maar 10.30 uur. Voor het eerst in mijn leven bid ik tot iets in de hoop dat ik een bed in kan als ik straks aan kom. Mijn gebed is gehoord want we kunnen gelijk door naar onze kamer. Als we binnen komen gooi ik alle tassen op de grond en kruip in bed en val ik een diepe slaap. Rond 16.00 uur word ik weer wakker. Bjørn heeft al van alles onder nomen en ik heb er niks van gemerkt. Ik heb best wel trek en er ligt een folder van een soort thuis bezorgd dienst. Alles kan je er op vinden. Ik neem een groentesoep en wat mango stukjes. Ik neem een douche en voel me een stuk beter. Mijn maag is eindelijk rustig, ik voel me nog wel erg moe. We kijken een film maar ik krijg de helft niet mee. Als het eten komt vind ik de soep niet zo lekker. Hij is erg pittig, de mango stukjes zijn heerlijk, maar de patat van Bjørn ziet er verrukkelijk uit. Ik neem 2 stukjes en ik moet gelijk weer naar het toilet. Geen goed idee dus. Voor het einde van de film ben ik al weer in slaap gevallen.

Qatar dag 2:

Ik word 5 minuten voor de wekker wakker. Ik voel me helemaal top. Ik heb goed geslapen en mijn maag doet normaal. We pakken onze laatste spullen in. Nog een beste opgave, ik weet niet hoe we het voor elkaar krijgen, maar een hotelkamer weten wij in 5 minuten te laten ontploffen. Alsof het onze koffer uitspringt als we de ritsen open doen. Als we uitchecken vraagt de man achter de balie of we een ontbijt willen. We hebben de tijd en ik kan wel wat eten gebruiken. Het eten bestaat uit bizar veel fruit, maar dan echt bizar veel. Een droge croissant, een droog koffiebroodje en een droge muffin. De thee was heel erg lekker. Op het vliegveld lopen we gelijk richting onze gate en als we aan die balie staan wordt er gelijk gevraagd hoe ik me voel. Kak, blijkbaar staat er een notitie bij mijn naam. Weer volgt er een ultra professioneel telefoongesprek tussen de stewardess en de vliegtuig arts. Dit keer mag ik wel vliegen. Het enige voordeel van deze latere vlucht is dat we betere plekken hebben gekregen. Helemaal op de voorste rij, die met de meeste beenruimte. Niet dat we het nodig hadden, maar het gaat ons er om dat we niemand voor ons hebben zitten. We hebben allebei zoveel geslapen dat we de hele vlucht wakker zijn. Het eten is smerig en we eten allebei bijna niks. Een dik uur voor de landing hebben we het over wat we gaan eten als we op Schiphol zijn geland. Mijn moeder heeft me beloofd op te wachten met een zak vol witte bolletjes met boterhamworst. Ik verheug me er al 2 weken op. Als we zijn geland zijn we vrij snel door de douane. Helaas moeten we erg lang op onze bagage wachten, maar gelukkig niet zo lang als Bjørn op Bali. Na een dik half uur mag ik dan eindelijk de schuifdeuren door en kan ik mijn mama weer in haar armen sluiten.

Weer thuis:

Ik ben nu alweer bijna 4 weken terug en ik vind het heerlijk. Ik heb er geen seconde spijt van dat ik eerder naar huis ben gegaan. Net als dat ik er geen seconde spijt van heb dat ik deze reis heb gemaakt. Ik heb 8 geweldige weken gehad, ik heb veel mooie dingen gezien en gedaan. Nog steeds scrol ik door mijn foto’s op mijn telefoon (ik heb er ongeveer 1200 gemaakt) en zie ik weer dingen die ik heb gedaan die ik even was vergeten. Voor iedereen die twijfelt om zo’n reis te maken kan ik alleen maar zeggen: DOEN! Als het niks is kan je altijd terug komen. Ik wil zeker meer van de wereld zien en van de onderwater wereld, maar dan wel graag samen met iemand en niet meer zo lang. Deze huismus vind het ook lekker om op de bank te zitten met haar vrienden en familie, daarom heb ik een optie genomen op een nieuwbouw appartement. Ik moet de financiering nog rond krijgen, maar ik heb er een goed gevoel over. Bedankt voor het lezen van mijn blogs, ik hoop dat jullie er van genoten hebben.

x Zwan