Koh Lipe en Maleisië

Koh Lipe dag 1:

Heel erg vroeg in de ochtend gaat mijn wekkertje. Ik probeer zo stil mogelijk mijn tas uit mijn kast te pakken. Mijn kleding die ik aan wil heb ik gisteren avond al klaar gelegd, maar zoals het meestal gaat als je stil probeerd te zijn, heb ik het idee dat ik het geluid maak van een fanfare die door de kamer heen gaat. Ik ssssst tegen mezelf, ik wil Juliana niet wakker maken. Die stink Rus die hoogstwaarschijnlijk een aantal spullen van me heeft gejat kan van mij insomnia krijgen. Ook hoop ik dat ze onophoudelijke jeuk krijgt van de bodylotion die ze heeft gepikt en stikt in mijn zak popcorn. Ik vind het jammer dat ik dit mooie hostel moet verlaten en ik weet dat de meeste hostels hierna echt crap gaan zijn.
Garin staat me om 6.30 uur al op te wachten in de lobby. Ze is zo lief geweest om zo uber vroeg haar bed uit te komen om me naar de pier te brengen. Als we 20 minuten voor de incheck tijd bij de pier zijn vraagt ze of ik misschien nog wat eten en drinken wil halen bij de 7eleven want ze weet dat ik op de boot niks kan krijgen. Ze rijdt een brengt me naar de dichtstbijzijnde 7eleven en als we terug zijn op de pier betaal ik haar het dubbele dan we hebben afgesproken. Deze vrouw is zo ontzettend vriendelijk en ze kan het geld harder gebruiken dan ik. Als ik om 7.30 incheck voor de boot hoor ik dat ik de gele boot achter aan de pier moet hebben. Ik kijk de pier af en zie een hoop kleuren maar geen geel. Hmmm heb ik het verkeerd verstaan? Ik loop terug en vraag nog eens of ze echt geel hebben gezegd en als bevestiging wijs ik naar een gele zak die naast de balie staat. Yep, echt geel. Ik zie meer mensen lopen met de sticker op hun shirt voor Koh Lipe en besluit als een kudde dier achter de menigte aan te lopen. Als de menigte stopt zie ik dat we via een andere boot naar een ienie mini klein geel bootje moeten overstappen. De loopplank komt volgens mij uit 1836 en met een backpack op mijn rug en een rugzak op mijn buik zie ik mezelf al van de plank af donderen het water in. De mannen op de boot zijn erg behulpzaam en helpen me de boot op te komen. Eenmaal op de boot hangt er een smerige benzine lucht. Gelukkig mag ik over 2 uur overstappen op een andere boot en tot die tijd zit ik lekker boven op het dak om aan de lucht te ontsnappen.
Op Koh Phi Phi moet ik naar een andere boot. Deze boot is een stuk groter en ik moet een behoorlijke hoge stap maken om de boot in te komen. Het 1836 gevoel is hierdoor nog steeds niet verdwenen. Deze boot beschikt over twee wc's en de een is nog smeriger dan de ander. Tja, dan maar ophouden. Ik ben hoofdconducteur, ik zit regelmatig hele diensten op slt's, ik ben getraind in het ophouden van mijn urine. Ik leg wat contact met de dames naast me. Het blijken van die geitenwollen sokken figuren. Saaie verhalen in slecht engels die ik zeker 30 minuten uit beleefdheid heb aan gehoord. Als ik zeg dat ik even ga roken trekken ze beide een vies gezicht, als of ik net een dier voor hun neus heb vermoord, gevild en heb opgegeten. Ik ben blij dat ik van ze verlost ben. Als ik na 8 uur varen eindelijk Koh Lipe denk te hebben bereikt zie ik dat ik op een soort vlot midden in de zee sta. Wtf, zet me gewoon aan land af. Iets wat niet mogelijk is vanwege al het koraal voor de kust en de bevolking weet zo een mooi slaatje te slaan uit dit gebeuren, want wil je aan land komen moet je 50 Baht betalen voor een trip met een longtail boot. Ik zal wel moeten, ik vind zwemmen echt iets te ver gaan. Ik sluit netjes aan in de rij en als ik wil betalen krijg ik te horen dat ik ook 200 Baht moet betalen voor een kaartje voor het nationale park. Sorry, waarvoor moet ik betalen? Een kaartje voor het park, dan kan ik heen wanneer ik wil en hoef ik geen kaartje meer te kopen. Als ik aangeef dat ik niet van plan ben om er heen te gaan en ik dus niet wil betalen wordt er gezegd dat ik wel zal moeten. Zonder te betalen kom ik niet op de longtail boot. Fucking afzetters!! Ik ben niet van plan om die bootreis weer terug te doen naar Phuket dus ik betaal, maar wel met een zwanda-is-not-amused-en-ik-kijk-op-mijn-aller-boost-gezicht. Op het moment dat ik voet aan wal zet begint het te regenen. Jeeeeeeeezus zijn die regenwolken me aan het achtervolgen ofzo? Ik zie een leuk strand tentje en besluit maar wat te gaan eten, want na mijn ontbijt van de 7eleven heb ik niks meer gegeten en ik heb honger. Het wordt een hamburger en hij is heerlijk. Ik vraag waar ik Shanti Hostel kan vinden en net als alles op het eiland is het ongeveer 5 minuten lopen. De regen is gestopt en ik loop via walking street richting hostel. Onderweg kom ik massa's mensen tegen... ik dacht dat dit een eiland was dat nog niet door de massa toerisme was ontdenkt, fail! Aangekomen bij mijn hostel mis ik Lub D gelijk. Wat een armoedige bende zeg. Drie stapelbedden in een kleine ruimte gepropt en ik heb het geluk dat mijn bed naast de wc ligt. De douche beschikt alleen over koud water. Pff dit worden 4 lange dagen. Ik rook een sigaretje op het binnenplaatsje voor de dorms. Ik raak aan de praat met een paar andere reizigers die op het punt staan ergens te gaan drinken en voor ik het weet ben ik alleen op de binnenplaats. Ik besluit maar eens vroeg naar bed te gaan. Ik heb de afgelopen nacht niet veel geslapen en kan wel wat nachtrust gebruiken. Ik lig al een uur in mijn bedje als ik schrik van een geluid uit het bed boven mij. Ik dacht dat ik alleen was. Ik raak aan de praat met de Amerikaanse Matthew. Het is zijn laatste avond op het eiland en hij vraagt of ik zin heb om ergens wat te gaan drinken. Slapen kan altijd nog dus ik kleed me om en we drinken wat cocktails om de hoek van het hostel bij een gezellig bar. Na 2 uur en een aantal cocktails verder hebben we honger en gaan we opzoek naar voedsel. Er is niet veel meer te krijgen op dit tijdstip en we nemen genoegen met een ei gevuld met tofu en andere smerige dingen. Aan de overkant van de ei met tofu en smerige dingen is nog een bar open. We nemen nog een laatste drankje en om 3 uur is het dan toch echt tijd om naar bed te gaan. Missie vroeg naar bed mislukt, maar ik heb een hele leuke avond gehad.

Koh Lipe dag 2:

Ik word wakker en jaaaaa hoor, weer regen. Dit keer komt het met bakken uit de hemel. De wifi is daardoor nog slechter dan dat het al was, dus netflixen zit er ook niet in. Ik ben erg blij als er 3 nieuwe dorm bewoners aan komen en een er van een Nederlandse blijkt te zijn. Heerlijk om even in je eigen taal te praten zonder constant te moeten vertalen in je hoofd. De 3 blijken al 2 weken met elkaar te reizen en laten niemand toe in het groepje. De Nederlandse blijkt behoorlijk onaardig, zelfs tegen de twee met wie ze samen reist. Ik blijf nog liever de dag alleen dan dat ik met Hitlers dochter op pad moet. Als het op een gegeven moment droog is word ik door Zweedse Simon mee gevraagd op expeditie om het eiland te verkennen. Vol goede moed gaan we op pad en net als we een prachtig stukje strand hebben gevonden komt het water weer met bakken uit de hemel. We schuilen bij een vaag strandtentje waar ze gelukkig koffie en thee verkopen. Na dik een uur gewacht te hebben is het eindelijk droog. We besluiten rechtstreeks naar het hostel te gaan. Op de binnenplaats staat een meisje, niet veel ouder dan 7. Ze blijkt de dochter van de eigenaren te zijn en het hostel is naar haar vernoemd. Aangezien er niet veel te doen is speel ik wat spelletjes met haar, maken we gekke snapchat foto's en leer ik haar wat Nederlandse woordjes. De rest van de dag kom ik door met netflix, appen en boeken lezen. Wat een saaie kut dag zeg.

Koh Lipe dag 3:

Ik ben het zat hier. Het is me zo tegen gevallen. De massa toerisme, het weer en het hostel. Ik besluit een dag eerder te vertrekken. Ik boek een ticket voor de boot naar Langkawi en regel een hostel. Van reizigers op het eiland heb ik gehoord dat Tubotel een erg goed hostel is en ze hebben warm water in de douche. Halleluja!! Ik boek voor 3 nachten een dorm en ga daarna op zoek naar ontbijt. Ik kom Janina tegen, een meisje die op de eerste dag bij mij in de dorm sliep. We eten samen wat en ze verteld me dat ze vrijwilligers werk op Langkawi doet. Ze verteld wat de must see dingen zijn en dan moet ze toch echt haar boot gaan halen. Ik download wat afleveringen op netflix bij de koffieshop (alleen koffie te krijgen daar ;) ) om de hoek voor mijn reis op de boot morgen en 's avonds ga ik met een hele club Zweedse jongeren (gemiddelde leeftijd 20) naar het strand om wat te drinken. Als om 1.00 uur de bar sluit gaan ze allemaal naar een andere bar. Ik vind het mooi geweest. Mijn wekker gaat om 8.30 uur en deze oma heeft haar nachtelijke uurtjes hard nodig.

Langkawi dag 1:

Ik word om 7 uur wakker van 3 alarmen die tegelijkertijd af gaan. De 3 musketiers blijken vandaag ook te vertrekken maar hebben blijkbaar geen zin om hun alarm af te zetten. De Amerikaan staat naast zijn bed rustig zijn tas in te pakken als ik met mijn hoofd op onweer langs hem loop om buiten een peuk te roken. Blijkbaar is mijn non-verbale communicatie in alle talen duidelijk en hij weet niet hoe snel hij op zoek moet naar zijn mobiel om zijn alarm af te zetten. Hij zegt tegen de andere 2 dat ze ook hun alarm moeten uit zetten. De Britse Paddy geeft daaf gehoor aan, maar Hitlers dochter doet net alsof ze niks gehoord heeft. Het zal me een reet roesten, ik ben toch al wakker en schijt chagrijnig. Ik ben blij dat ik weg ga uit Thailand. Ik ben 3 leuke weken gehad, maar het is mijn land niet. Waarom kan ik je niet uitleggen, maar ik zal hier niet snel weer naar toe gaan. Om 11 uur vertrekt mijn boot naar Langkawi en ik meld me ruim op tijd bij de check in. Of ik even mijn paspoort wil afgeven, ik krijg hem op de boot weer terug. Euh... nee liever niet. Waarom kan ik hem niet gelijk nu terug krijgen? Wat nou als ze mijn paspoort vergeten op Koh Lipe en ik straks niet door de douane kom in Maleisië? Ik heb geen keus, paspoort achter laten of niet mee met de boot. Iedereen blijkt zijn of haar paspoort te hebben afgegeven en vele reizigers delen mijn angst. Op de boot worden de paspoorten per land terug gegeven. Dankzij het mooie hoesje die ik van mijn vriendinnetje Diana heb gekregen herken ik die van mij meteen. Ik vraag aan de man of ik mijn paspoort mag hebben zodat ik kan gaan slapen. Ik ben kapot. Ik val in slaap en pas bij aankomst in Langkawi word ik wakker gemaakt door mijn buurman. Bij de douane gaat het gelukkig vrij snel. De douanier vraagt waar ik vandaan kom. Ik zeg dat ik Nederlandse ben. 'Aaah Blanda' zegt hij. Ik wil bijna zeggen: 'Nee, Zwanda'. Hij legt me uit dat de Maleise benaming is voor Nederlanders. Ik hoef alleen mijn tas open te ritsen en te vertellen welke medicatie ik bij me heb. Hij hoeft niks te zien, ik hoef niks uit mijn tas te halen en mag zo door lopen. Ik haal eerst een simkaart, dat vind ik wel zo prettig. Zo kan ik altijd gebruik maken van google maps, appen met het thuisfront en tips op doen op tripadvisor. Een taxi brengt me naar mijn hostel. Als hij een weggetje in rijdt wat meer weg heeft van een braak liggend terrein dan van een plek waar een hostel moet staan vervloek ik mezelf dat ik mijn tactical pen in mijn backpack heb gedaan die in de kofferbak ligt. Even schiet er door mijn hoofd dat deze man me zou kunnen beroven of nog vele ergere dingen zou kunnen doen. Ik heb me goed vergist, we zijn aangekomen bij het hostel. Serieus?!?! Hier is het hostel waar iedereen zo lyrisch over is? Ik stap naar binnen en word vriendelijk ontvangen. Ik krijg een schone handdoek en word naar mijn dorm begeleid. Wauw, wat is het hier schoon en fris. Wat een ruimte, het lijkt wel een balzaal vergeleken met het krot op Koh Lipe. Ik maak kennis met het meisje in mijn dorm, de Nederlandse Leonie. Ze woont in Groningen en is 5 weken aan het reizen. Als we net een pizza hebben besteld in het restaurant zie ik de Britse Paddy staan. Even ben ik bang dat de twee wormvormige aanhangels er ook zijn, maar gelukkig niet. Paddy blijkt een hele leuke gozer en is zo vriendelijk om Leonie en mij op sleeptouw te nemen. We drinken wat in een strandtentje waar onder de vlonders een hond zit met puppy's. Het drinken is er vrij goedkoop en er zijn puppy's. Leonie en ik zijn om! We eten wat bij een restaurantje en later zitten we ergens op het strand te genieten van een vuurshow en een waterpijp. Ik geniet, wat een heerlijk dag. Ik ben verliefd op Langkawi en baal er van dat ik mijn ticket al heb geboekt en over 3 nachtjes alweer weg moet.

Langkawi dag 2:

Bij het ontbijt legt Leonie contact met Raymond. Een energieke gozer uit Nederland. Ik heb in 24 uur tijd in Langkawi al meer Nederlands gesproken dan die 3 weken in Thailand. Heerlijk! Leonie en ik huren 's middags allebei een scooter zodat we met zijn allen wat kunnen rond touren. Raymond vraagt of ik mee wil naar de cable car. Dat is een kabelbaan die heeeeeeeul hoog de berg op gaat, daar kun je op een brug genieten van het prachtige uitzicht over Langkawi. Ik wilde sowieso daar naar toe en met zijn tweetjes is leuker dan alleen. Als we kaartjes kopen nemen we een combo, het gaat Raymond voornamelijk om de ducktour. Een amfibie voertuig die een klein rondje rijdt en vaart. Super leuk om eens mee te maken. Ook bezoeken we het 3d museum. Allerlei tekeningen op de muur en de grond die er met het blote oog heel gek uit zien, maar als je op de juiste plek gaat staan ontzettend mooie beelden opleveren. We moeten ons wat haasten, want de laatste karretjes gaan om 19.00 naar boven en ik wil nog wel wat van het uitzicht kunnen genieten. De rit naar boven vond ik niet zo tof. Raymond was lekker aan het bewegen in het bakje en ik werd er wat zenuwachtig van. Eenmaal boven was het uitzicht fenomenaal. Na een uur boven door gebracht te hebben en het een stuk frisser is geworden wil ik wel weer terug richting hostel. Daar zijn Paddy en Leonie ook weer aanwezig en we willen wat gaan eten. In een kwartier tijd is de groep in eens 2x zo groot door de komst van 2 Britse meiden, Alice en Emma en de Nederlandse Victor die de Italiaanse Cynthia bij zich heeft. We lenen wat helmen om iedereen te kunnen vervoeren en rijden richting stadje. We proberen wat eten te bestellen in een vaag restaurantje, iets wat niet helemaal vlekkeloos verloopt. Leonie haar vegetarische gerecht bevat kip en de sate van Alice en mij ziet er uit als nasi. Na een uur of wat gaan we naar de puppy bar. Emma is om 00.00 jarig en we besluiten dat er een cake moet komen. Raymond en Alice nemen die taak opzich en ik houd Alice bezig. Om 00.00 zet de barman een verjaardagsliedje op en komt Alice met de taart met kaarsjes en al aanlopen. We drinken nog wat drankjes op Emma's verjaardag en rond 2.00 vind ik het mooi geweest. Tijd om te slapen.

Langkawi dag 3:
Ik besluit lekker een dagje op het strand te gaan liggen. Alice en Emma hebben daar ook wel oren na. We lopen richting strand en onderweg slaan we water, fruit en snacks in. De zon brand goed en ik smeer me goed in, lig weer onder een parasol. Ik ga regematig het water in, helaas is de kustlijn bezaaid met kwallen. We doen ons best om ze te ontwijken en na een dip in het water wil ik er ook snel weer uit. Na een aantal uur op het strand te hebben gelegen heb ik behoefte aan een douche en wat airco. Terug in het hostel neem ik een heerlijk douche en doe een middag dutje. Oh wat een lekker leventje is dit zeg. Ik weet wel wat ik doe als ik ooit de loterij win. 's Avonds breng ik mijn scooter terug. Hoeft eigenlijk pas morgen, maar ik heb geen zin om morgen ochtend terug te moeten lopen. Leonie, Paddy en ik eten bij een Indiaas restaurant waar ze niet super snel zijn met serveren. We hebben denk ik bijna 45 minuten op ons eten moeten wachten. Het eten was verder erg lekker en als toetje halen we een mac flurry bij het 24 hours open Mac Cafe. Alice en Emma vragen of ik nog mee ga stappen op het strand maar ik vind het mooi geweest voor vandaag. Ik loop met Paddy terug naar het hostel. Pak de laatste spullen in en ga naar bed.

Kuala Lumpur dag 1:

Leonie en ik blijken toevallig dezelfde vlucht te hebben geboekt. We zitten naast elkaar in het vliegtuig. In een uurtje zijn we in Kuala Lumpur. Leonie blijft op het vliegveld want een vriendin van haar komt over 2 uurtjes aan en samen zullen ze morgen door reizen naar Myanmar. We spreken af dat we 's avonds wat met zijn drietjes gaan eten. Ik neem de trein naar KL centraal station en vanaf daar een taxi naar mijn hostel. Mijn hostel zit midden in Chinatown en het is Chinees Nieuwjaar. Ik weet niet of ik er blij mee moet zijn. Mijn hostel is geweldig. Schoon, fris en gezellig. Van 22.00 tot 7.00 is het een grote stilte zone. Best wel lekker, zo hoef je niet bang te zijn voor mensen die dronken en lallend door de hal lopen. Later op de avond zoek ik Leonie en haar vriendin Ina op. We vinden een vegetarisch restaurant (Leonie is al 3 dagen met 2 carnivoren op pas geweest en nu wordt het tijd dat zij eens keuze zat heeft van een menu) We bezoeken de Petronas Twin Towers die helaas al gesloten zijn voor het publiek. We proberen de helicopter platform nog op te komen in een andere hoge toren, maar door Chinees Nieuwjaar zijn de prijzen de pan uitgerezen en moeten minimaal een fles wijn kopen van een paar honderd ringit. We besluiten het niet te doen. Ina is al bijna 24 uur wakker en morgen vertrekken zij naar Myanmar dus goede nachtrust is niet verkeerd. We nemen een taxi naar onze hostels.

Kuala Lumpur dag 2:

Ik ga lekker in mijn eentje op pad. Zet mijn koptelefoon op en slenter door de straten van Kuala Lumpur. Ik kom prachtige gebouwen tegen waarvan ik geen idee heb waarvoor ze dienst doen. Ik denk theater, musea en scholen. Ik kom weer uit bij de twin towers en ook vandaag zijn ze gesloten voor publiek, helaas. Ik slenter door een parkje, geniet van mijn smoothie, eet een broodje en laat mijn nagels lakken. Wat een heerlijke dag zo. Als ik bij de starbucks nog wat afleveringen op netflix wil downloaden begint het ineens keihard te..... inderdaad regenen. Het ziet er naar uit dat dit nog wel even gaat duren dus ik zal dit wel uit moeten zitten onder de parasol. Op een gegeven moment komen er 3 mannen naast me zitten. Ze stellen wat vragen en op een gegeven moment vind ik ze te opdringerig worden. Ik voel of mijn tactical pen nog op zijn plek zit en kan er zo bij in geval van nood. Ik besluit de regen voor lief te nemen. Ik moet naar het einde van de straat, hooguit 300 meter. Ik weet dat ik doorweekt zal zijn voor ik ook maar de straat overgestoken ben, maar dat liever dan met die engerds daar blijven zitten. Ik doe de regen hoes over mijn rugzak en stap de regen in. Binnen 10 stappen ben ik zeik nat. Als een verzopen katje kom ik aan in mijn hostel. Ik graai wat droge kleding bij elkaar en neem een warme douche. Beneden in het restaurant neem ik een warme maaltijd en daarna moet ik mijn tas alweer pakken. Bij de receptie print ik mijn instapkaart uit en in bed ben ik 2 uur bezig deze blog te schrijven. Morgen vlieg in naar Surabaya in Indonesië. Ik had misschien wel wat langer hier willen blijven in Maleisië, maar nu heb een goeie reden om terug te gaan. Ik ga mijn oogjes sluiten, over 7 uurtjes gaat mijn wekker.

x Zwan